18.10.1928 roku

​

Drogi Robercie!

Mam nadzieję, że dobrze się miewasz. Minęły już dwa miesiące odkąd wyjechałeś do Nowej Anglii w poszukiwaniu informacji o tajemniczych morderstw, które miały miejsce w tym mało dla mnie znanym kraju. Od dawna nie dostałem żadnego listu od Ciebie, ale podejrzewam, że twoje podróże, które zmuszają cię do przemierzania całego kraju z tak wielką częstotliwością, utrudniają ci regularną korespondencję. W związku z tym wysyłam tę wiadomość na twój stały adres w Kalifornii, mimo, że z moich wyliczeń wynika, że dotarłeś już do Battleboro. Wiem, że nasza kuzynka opiekuje się twoim apartamentem na Howe Avenue z niezwykłą skrupulatnością i przekaże ci list, gdziekolwiek będziesz się znajdować. Podaj mi proszę jednak swój vermoncki adres,bym mógł następnym razem wysłać wiadomość bezpośrednio do Ciebie.

 

Drogi kuzynie, w tym momencie muszę przejść do meritum sprawy bez zbędnych ceremonii, które wydłużają niepotrzebnie listy o tak wielkiej wadze. Nie piszę do Ciebie z byle powodu, możesz być tego pewien. Muszę powiedzieć ci o czymś, co zmieni twoje postrzeganie świata i rzeczywistości, drogi Robercie. Od dłuższego czasu staram się poukładać moją opowieść w jakąś sensowną całość, która ma początek i koniec. Zamiast tego sięgam pamięcią daleko w przeszłość i znajduję wiele różnych wydarzeń, które mogły przyczynić się do mojej obsesji... Spróbuję jednak zrobić to w zwięzły i sumaryczny sposób, żebyś mógł zrozumieć powagę sytuacji. Jak wiesz, parę tygodni temu przybyłem do St. Charles po wielomiesięcznych badaniach tajemniczej figurki, którą zainteresowałem się na sympozjum archeologicznym w San Diego. Jej kształt, faktura, ba każde załamanie czy bruzda zdawało się bezczelnie prosić o miano ludzkiej formy. Z jakiegoś powodu jednak wywoływało we mnie i w jakiejkolwiek innej osobie, która podniosła wzrok na to dzieło prymitywnej sztuki, wstręt i jednoczesną, niezdrową fascynację. Nie pochodziło ono z żadnej zbadanej przez nas cywilizacji, co potwierdziły światowej sławy autorytety archeologii i etnologii znajdujące się na owym sympozjum. Mimo wielu miesięcy badań nad figurką nikt nie był w stanie połączyć ją z żadnym okresem, terenem lub nawet chociażby stylem. 

 

Zrezygnowany, postanowiłem kolejny raz porozmawiać z doktorem Williama Wilhane'em, który to odnalazł ową statuetkę na wykopaliskach u północnych wybrzeżu Peru w Sipan na początku wiosny 1928 roku. Jak zapewne pamiętasz figurka nie miała jednak nic wspólnego z prekolumbijskimi plemionami, co wywołało wielkie zdziwienie Towarzystwa Archeologicznego. Archeolog był początkowo dość powściągliwy , ale kilka kieliszków whiskey rozwiązał mu język, dzięki czemu uzyskałem szokujące informacje. W rzeczywistości statuetka nie została tak naprawdę znaleziona przez niego, ale przez młodego francuskiego skrzypka – Renee Jourdane - który o przysłał ją Amerykańskiemu Stowarzyszeniu Archeologów pod koniec maja. Poczułem, że moja utracona nadzieja wraca. W tamtej chwili postanowiłem pojechać do muzyka i dowiedzieć się jak najwięcej o jego znalezisku – gdzie dokładnie się znajdowała w momencie odkrycia, jaka była wtedy pora dnia, kto jeszcze był przy tym obecny. Nie wiem co mną powodowało, ale wiedziałem, że jeśli nic nie zrobię, niezaspokojona ciekawość przeradzająca się powoli w obsesję nie pozwoli mi spać i przygwoździ mnie swoją siłą. Zmierzam właśnie do San Francisco, gdzie obecnie znajduje się Renee według informacji doktora. Napiszę Ci mój drogi, co wynikło z mojego spotkania w następnych listach. Czuję, że podróż ta może mnie bardzo pochłonąć i odłączyć na  dłuższy czas od towarzystwa i ludzi. Lecz nie martw się Robercie, tego teraz potrzebuję.

​

20.12.1928 roku

​

Drogi Robercie!

Wysłałem do Ciebie tak wiele listów, drogi kuzynie, jednak obawiam się, że nie wszystkie z nich dotarły do Ciebie. Martwię się, że nie będę w stanie opowiedzieć ci najważniejszej tajemnicy, która okala to miejsce. Oni mają tutaj ogromny wpływy. Słyszałem kolejny już raz od starego Andreasa - dozorcy budynku, w którym mieszkam -, że widziano przygarbionego łysego mężczyznę z laską i psem pod budynkiem poczty. Znowu rozmawiał z kurierem w dniu, w którym nadawałem wiadomości do Ciebie. Oni wiedzą, że dowiedziałem się za dużo i nie pozwolą mi odejść, ani podzielić się tym z światem zewnętrznym. Wykorzystują swoich ludzi, by uniemożliwić jakąkolwiek próbę kontaktu. Wiem, że brzmię jak niezrównoważony emocjonalnie histeryk, ale muszę ci powiedzieć, drogi kuzynie, że nie miałem pojęcia w co się pakuję, udając się do San Francisco. Odnalazłem bardzo szybko muzyka, który miał rzekomo znaleźć starożytną statuetkę w północnym Peru. Mężczyzna mimo młodego wieku był w tragicznym stanie. Mieszkał w niewielkiej klitce na obrzeżach miasta i spędzał noce oraz dnie na komponowaniu naprawdę w szaleńczym tempie, prawie bez odpoczynku. W tej części miasta mieszkali wyłącznie starzy ludzie, a ulice zewsząd oblepiał bród i półmrok. Ubóstwo i otaczająca to miejsce nędza były prawie namacalne. Już samo przebywanie w tej dzielnicy sprawiało, że czułem się niespokojnie. Niestety Rene nie chciał ze mną rozmawiać, mimo, że przychodziłem do niego codziennie. Za każdym razem, gdy go widziałem, na jego twarzy odbijało się zmęczenie bardzo starego człowieka oraz bardzo nerwowe napięcie. Wydawał się czymś złamany i sprawiał wrażenie, że ucieka przed jakimś nienazwanym wrogiem. Wynająłem pokój tuż nad nim, by zdobyć jego zaufanie i wydobyć od niego informacje o pochodzeniu statuetki i okolicznościach jej znalezienia.. Kiedy jednak próbowałem z nim rozmawiać i wspominałem o figurce, mężczyzna wykrzywiał twarz w maskę przerażenia oraz paniki i kazał mi natychmiast wyjść. Ja się jednak nie poddawałem. Co nocy słuchałem jego dzikiej, nieokiełznanej, ale pięknej muzyki. Nigdy wcześniej nie słyszałem tego typu dźwięków, tak hipnotyzujących, poruszających, ale jednocześnie pełnych bólu i strachu. Im dłużej mieszkałem w tamtym pokoju, tym bardziej rosła moja obsesja na punkcie tej brzydkiej figurki i muzyki, która była w jakiś sposób związana z całą historią oraz rosnącym obłędem skrzypka.
[koniec strony oderwany, przez co nie można odczytać pozostałości listu]

​

1.01.1929 roku

Czuję Strach. Niedowierzanie. Te słowa dawno scaliły się w moim umyśle w pełną grozy i szoku niejednolitą rzeczywistość. Nawet teraz, gdy piszę ten list, odbijają się echem wszędzie wokół mnie, tworząc niewidzialną sieć, z której nie mogę uciec. Trzymam się jednak nadziei, że dzięki temu listowi uda mi się uratować Ciebie. Proszę Cię, zatem, czytaj uważnie, czytaj tak, jakby od tego zależało Twoje życie. Skrzypek który całymi nocami wygrywał niesamowitą, zupełnie mi obcą, ale fascynującą muzykę zmarł wczoraj. Ale ta muzyka, która każdego dnia doprowadzała mnie do obłędu, nie zniknęła wraz z nim. Ja ją nadal słyszę! Zdaję sobie sprawę, jak nieprawdopodobnie to brzmi, ale to prawda. To oznacza, że oni teraz zajmą się mną, drogi kuzynie, za dużo chciałem wiedzieć. Wiem, że jakaś mroczna i zła siła drzemie w tej statuetce, a ja ją obudziłem. Za żadnym pozorem mnie nie szukaj! Zostanę tu, starając się bronić, aż do momentu, w którym mnie znajdą, bo wiem, że to nieuniknione. Zaklinam Cię, nie bierz tej statuetki do ręki, bo również  będziesz zgubiony.

​

2 stycznia 1929
Drogi kuzynie, przepraszam cię za pełne metafizycznej paplaniny i histerii listy. Proszę, zignoruj je i potraktuj jako nieistotny etap w naszej korespondencji. Nie wiem, co we mnie wstąpiło, że wypisywałem takie dyrdymały. Być może spędziłem za dużo czasu w towarzystwie tego szalonego skrzypka. Wiedz, że u mnie w porządku i wracam na Uniwersytet pracować nad moją tezą. Mam nadzieję, że miewasz się dobrze i że się wkrótce zobaczymy.

​

2 stycznia 1929
Obezwładniające przerażenie... Odejdź z mojej głowy, precz! Czuję, że ta istota przejmuje nade mną kontrolę. Nie wiem, jak długo będę w stanie pisać te słowa, nie tracąc w pełni swojej jaźni. Trzymam się resztką świadomości tego skrawka umysłu, która jeszcze pozostała mną. Proszę was, niech ktoś je ode mnie zabierze, niech ktoś mi pomoże [......]